چند سالی است در قالب طرح‌های توسعه ورزش همگانی، لوازم ورزشی متعددی از سوی اداره‌کل تربیت‌بدنی به مناطق شهری و روستایی استان مازندران ارسال می‌شود. هدف، تحرک مردم، نشاط اجتماعی و توسعه فرهنگ ورزش بوده است. در ظاهر، طرحی زیبا و مردمی؛ اما در عمل، بخش بزرگی از این تجهیزات امروز به نمادی از پروژه‌های بدون نگهداری و بدون نظارت تبدیل شده‌اند.
واقعیت میدانی را اگر در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرها و روستاهای ما ببینیم، نتیجه تلخ است:
وسایل ورزشی‌ای که با هزینه‌های چند ده یا چند صد میلیون تومانی تهیه و نصب شده‌اند، حالا یا شکسته‌اند، یا زنگ زده‌اند، یا در گوشه‌ای از پارک‌ها خاک می‌خورند. نه تابلو راهنما دارند، نه کسی مسئول نگهداری‌شان است، نه حتی گاهی مردم می‌دانند چطور باید از آن‌ها استفاده کنند.
در بهنمیر و به‌ویژه روستای عربخیل، نمونه‌ای روشن از همین وضعیت را می‌توان دید. لوازم ورزشی نصب‌شده در زمین فوتبال این روستا که با استقبال چشمگیر مردم، به‌خصوص بانوان روستا روبه‌رو شده بود، امروز در معرض تخریب و فرسودگی قرار دارد. این یعنی هم هزینه مردم و بیت‌المال هدر می‌رود، هم انگیزه ورزش در میان جامعه‌ای که اتفاقاً به آن نیاز دارد، از بین می‌رود.
آقای مدیرکل محترم ورزش و جوانان مازندران؛
طرح‌های ورزشی نباید فقط به «تحویل و نصب» خلاصه شود. اگر سازوکار نظارت، نگهداری و حتی آموزش استفاده از وسایل تعریف نشود، نتیجه فقط یک آمار ظاهری از “تجهیز مناطق” خواهد بود، نه توسعه واقعی ورزش همگانی.
از شهرداران و دهیاران نیز انتظار می‌رود به جای نصب نمادین چند وسیله در گوشه‌ای از پارک، برای نگهداری و جانمایی درست آن‌ها برنامه‌ریزی کنند. ورزش صبحگاهی مردم در پارک، تنها با یک تابلو و چند ابزار ناقص محقق نمی‌شود؛ باید مدیریت، نظافت، نور، امنیت و آموزش را هم دید.
و نهایتاً از رئیس اداره ورزش و جوانان بهنمیر و دهیار محترم عربخیل می‌خواهیم پیش‌قدم شوند؛ زمین فوتبال عربخیل می‌تواند الگوی احیای تجهیزات ورزشی در روستاها باشد، اگر همین حالا اقدام شود. تعمیر وسایل، نصب تابلو آموزشی، و ایجاد فضای امن برای بانوان ورزشکار، کم‌هزینه اما مؤثرترین راه بازگشت جان به این فضاست.
ورزش همگانی، شعار نیست؛ اگر جدی گرفته شود، می‌تواند فرهنگ و امید را دوباره به میدان‌های خاکی و پارک‌های زنگ‌زده‌مان بازگرداند.
- نویسنده : رویا قدمی
