این اقدام، به‌زعم کارشناسان، نه‌تنها تهدیدی برای درختان کهنسال و زیست‌بوم بی‌نظیر منطقه محسوب می‌شود، بلکه بستری برای تسهیل قاچاق چوب و تعرض به اراضی ملی فراهم کرده است.
به گزارش ملکان کارشناسان ممتاز محیط زیست بر این امر تاکید دارند جاده سازی ها در جنگلهای هیرکانی نه تنها تهدیدی جدی برای درختان سر به فلک کشیده این خطه از شمال محسوب می شود بلکه تهدیدی جدی تر برای حیات وحش و حیوانات هیرکانی است.
تجربه های تلخ جاده سازی و آسفالت در جنگلهای مازندران همانند «گلیران» نه تنها دستاوردی برای درختان هیرکانی نداشت بلکه زمینه ای برای تردد آسان خودروهای سوداگران چوب در این جاده ها شد و از سوی دیگر زیستگاه حیات وحش را برای حیوان جزیره ای کرد.
منطقه جنگلی تیرکن که هفت آبشار در آن واقع شد هر ساله میزبان تعداد زیادی از مسافران و گردشگرانی است که از سراسر کشور به این خطه از شمال مسافرت می کنند و جاذبه های هیرکانی در این منطقه چشم هر گردشگری را نوازش می دهد.
تیرکن در ۴۰ کیلومتری جنوب بابل در بخش بابلکنار واقع شد و جاده سازی های جدید در این منطقه جنگلی که برای دسترسی به اقامتگاه یک دامدار ایجاد شد موجی از نگرانی را برای اهالی این منطقه و دوستداران محیط زیست و حیات وحش به همراه داشت چرا که این جاده ها قربانگاهی تازه برای درختان هیرکانی محسوب می شود و زمینه را برای قاچاق چوب های جنگلی هموار می کند.
در ۲۴ ساعت گذشته فعالان زیست محیطی و کارشناسان منابع طبیعی با ابراز نگرانی از جاده سازی جدید در قلب جنگلهای هیرکانی که فقط برای اقامتگاه و اسکان دامهای یک دامدار ایجاد شد به شدت ابراز نگرانی کردند.
دوستداران محیط زیست با اشتراک گذاری عکس های مختلفی از این جاده سازی ها خواستار بررسی فرآیند شکل گیری این جاده سازی شدند چرا که نفس جنگلهای هیرکانی به شماره افتاده و گستره زیادی از این میراث در سالهای اخیر به واسطه همین جاده سازی ها سلاخی شد
تیرکن؛ نگین گردشگری در خطر
جاذبه گردشگری هفت آبشار تیرکن که به نگین گردشگری در این خطه از شمال معروف است از ۲ مسیر جاده فیروزکوه به شیرگاه و بابلکنار و از طرف دیگر مسیر منتهی به شهر بابل در خیابان کشاورز جاده گنج افروز به بابلکنار منتهی می شود که هر ساله گردشگران زیادی از طریق این ۲ مسیر برای بهره‌مندی از جاذبه های هفت آبشار به این منطقه سفر می کنند.
گردشگران بعد از رسیدن به بخش بابلکنار که در ۳۰ کیلومتری جنوب بابل واقع شد خود را به روستای درازکلا می رسانند و از طریق جاده های این روستا به مناطق بالادست جنگلهای هیرکانی در روستای تیرکن خواهند رسید.
هفت آبشار تیرکن که با پیاده روی حدود یک ساعته در جنگلهای هیرکانی قابل دسترسی است دارای دیدنی های طبیعی حیرت انگیزی است.
مساله مهمی که گردشگران در طی مسیر جاده های بالادستی منتهی به هفت آبشار تیرکن باید بدانند رانش های موجود در این جاده هاست که مراقبت بیشتر مسافران را می طلبد.
در میان این همه آدمی بر روی کره ی خاکی، کم نیستند کسانی که دیوانه وار عاشق طبیعت گردی هستند و همین علاقه باعث می شود که محو تماشای خلقت و آفرینش خداوند بلند مرتبه، در طبیعت شروع به قدم زدن کنند و بی آنکه از گذر زمان آگاه باشند به راه خود ادامه دهند تا جلوه ای تازه از این همه زیبایی را به چشم ببینند و با تمام وجود لمس کنند.
همگی ما می دانیم که طبیعت، زیبایی و شگفتی های خود را به روش های مختلفی به نمایش گذاشته است و یکی از این زیبایی ها آبشارها هستند.
آبشارها یکی از زیباترین خلقت های خداوند متعال هستند که همواره طبیعت گردان را شیفته و مجذوب خود می کنند. در کشور ما هم آبشارهای بی شماری در جریان هستند که هر کدام ویژگی و زیبایی منحصر بفرد خود را دارند.
اما جاده‌سازی اخیر، که صرفاً برای اقامتگاه یک دامدار انجام شده، نه‌تنها چهره طبیعی منطقه را مخدوش کرده، بلکه نگرانی‌ها درباره رانش زمین، نابودی پوشش گیاهی و تهدید حیات‌وحش را افزایش داده است.
توسعه یا تخریب؟
در حالی که برخی مسئولان محلی این اقدام را در راستای توسعه گردشگری یا تسهیل زندگی روستایی قلمداد می‌کنند، فعالان محیط زیست آن را «پاس گل به قاچاقچیان چوب» می‌دانند. به گفته کارشناسان، چنین جاده‌هایی مسیر تردد خودروهای سوداگران را هموار کرده و عملاً به جزیره‌ای شدن زیستگاه‌های جانوری منجر می‌شود.
در ۲۴ ساعت گذشته، موجی از اعتراض در فضای مجازی و رسانه‌ها شکل گرفته است. تصاویر منتشرشده از تخریب جنگل و خاک‌برداری‌های گسترده، خواست عمومی برای بررسی دقیق فرآیند صدور مجوزها و توقف پروژه را تقویت کرده است. فعالان محیط زیست خواستار پاسخگویی مسئولان و بازنگری در سیاست‌های توسعه‌ای هستند که بدون ارزیابی زیست‌محیطی اجرا می‌شوند. اگرچه توسعه زیرساخت‌ها در مناطق روستایی ضرورتی انکارناپذیر است، اما این توسعه باید در چارچوب اصول پایداری، حفظ میراث طبیعی و مشارکت جامعه محلی صورت گیرد. جنگلهای هیرکانی، سرمایه‌ای ملی و جهانی‌اند که حفاظت از آن‌ها نه‌تنها وظیفه قانونی، بلکه مسئولیتی اخلاقی در برابر نسل‌های آینده است.
- نویسنده : سمانه اسلامی
