دکتر صادق رضایی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی مازندران، در سخنانی با اشاره به نظارت‌های مستمر و نظام اعتباربخشی بیمارستان‌ها، رضایتمندی ۷۰ درصدی بیماران را نتیجه تلاش‌های مدیریتی اخیر دانست. او همچنین از بستری شدن ۴۰۰ هزار بیمار و رسیدگی به وضعیت ۹۱ درصد آنان در کمتر از شش ساعت خبر داد؛ آماری که در نگاه اول، گویای تلاش تیم‌های درمانی است اما در عمق خود پرسش‌هایی جدی را در ذهن افکار عمومی ایجاد می‌کند
نخست آن‌که «۳۰ درصد نارضایتی» از خدمات درمانی، آن‌هم در سیستمی که باید پناهگاه بیماران باشد، رقم نگران‌کننده‌ای است. وقتی از هر سه مراجعه کننده، یک نفر رضایت ندارد، به‌راستی باید پرسید این نارضایتی از کجاست؟ آیا کمبود تجهیزات، کمبود نیروی انسانی، بی‌نظمی در روند پذیرش یا ضعف در ارتباط پزشک و بیمار عامل آن است؟
همچنین جای پرسش دارد که در این ارزیابی‌ها، میزان رضایتمندی به چه شیوه‌ای اندازه‌گیری شده؟ چه تعداد بیمار مورد نظرسنجی قرار گرفتند؟ آیا این آمار شامل تنها مراکز تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی مازندران است یا بخش خصوصی و نیمه‌دولتی را نیز دربر می‌گیرد؟
در حالی که ۲۶ بیمارستان زیر نظر این دانشگاه فعال‌اند و سالانه نزدیک به پنج میلیون خدمت سرپایی ارائه می‌دهند، هنوز گزارش شفافی از مشکلات ساختاری، فرسودگی تجهیزات، کمبود پزشک متخصص و نارضایتی‌های پرسنل درمانی منتشر نشده است. این در حالی‌ست که مراجعه‌کنندگان بسیاری از ساعت‌های طولانی انتظار، برخورد نامناسب و ضعف اطلاع‌رسانی گله‌مندند؛ مواردی که در ارزیابی‌های رسمی اغلب نادیده گرفته می‌شوند.
از سوی دیگر، عدم توازن خدمات درمانی در نقاط مختلف استان، خود به تشدید نارضایتی دامن زده است. در حالی که مراکز درمانی آموزشی در ساری و قائم‌شهر متمرکز شده‌اند، مردم در شهرهای کوچک‌تر همچون کلاردشت، زیراب یا گلوگاه همچنان با کمبود امکانات روبه‌رو هستند.
شاید وقت آن رسیده که مسئولان دانشگاه علوم پزشکی مازندران، به جای اتکا به عدد ۷۰ درصد، به سراغ بخش مغفول‌مانده ۳۰ درصد بروند؛ یعنی صدای کسانی که به دلایلی از خدمات درمانی رضایت ندارند و از فرآیند درمان دل‌خوش نیستند. چرا که توسعه نظام سلامت، تنها با شنیدن صدای رضایت تحقق نمی‌یابد؛ بلکه با پاسخ‌گویی به صدای نارضایتی است که مسیر پیشرفت هموار خواهد شد.
- نویسنده : سمانه اسلامی
